ปลาหลงฟ้า

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ปิ้ว ปิ้ว ปิ้ว ปิ้ว เสียงจากสมาร์ทโฟนดังตลอดเวลาในห้องทำงานของประธานบริษัทมีโชคคนใหม่ ประสานรับกับเสียงเปิดประตูดังโครม! "แกทำอะไรของแก ไอ้น่าน!" นางวิภาแผดเสียงดังก้อง อีกฝ่ายตอบไม่ยี่หระ"กำลังลับสมองอยู่ครับ" นางวิภาทนไม่ไหวแล้ว! "น่านฟ้า"ลูกชายของสามีผู้วายชน มาทำงานได้ 2 เดือนแต่ยังทำตัวเหลวไหล และไม่ว่านางวิภาจะส่งเสียงแว้ดๆๆๆมากแค่ไหน อีกฝ่ายก็ต่อปากต่อคำด้วยน้ำเสียงยียวน กวนประสาท แถมยังชวน"แม่ใหญ่"มาฝึกเล่นเกมกับเขาจะได้ไม่เป็นอัลไซเมอร์ นี่ยังไม่รวมชุดทุเรศๆบ้าๆบอๆที่น่านฟ้าใส่มาทำงานในฐานะประธานคนใหม่ของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ผลิตข้าวเกรียบมีโชคออกสู่ตลาดมานานกว่า 30 ปี นางวิภาไม่ได้อยากบังคับน่านฟ้าเลย นางไม่เคยอยากให้"ไอ้เด็กเหลือขอ"ลูกเมียรองอย่างเขามารับตำแหน่งนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคำขอสุดท้ายของ"นายโชค"อดีตประธานบริษัท สามีของนางที่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ 3 เดือนก่อน อุบัติเหตุครั้งนั้นพราก"วิชญะ"ลูกชายของนางไป เขาเสียชีวิตคาที่ ส่วนนายโชคเสียชีวิตอีก 1 สัปดาห์ต่อมา ก่อนจากไปสามีของนางทิ้งคำขอสุดท้ายไว้ว่าให้น่านฟ้าลูกของเขากับนางสุกัญญามาสานต่อกิจการข้าวเกรียบมีโชค ความจริงนางวิภาหมายมั่นปั้นมือหวังให้วิชญะลูกชายของนางเป็นประธานคนต่อไปของบริษัทแต่ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว นางวิภาไม่มีทางเลือกจึงต้องยอมให้อา ณาจักรมีโชคตกอยู่ในมือของน่านฟ้า ที่นอกจะไม่เอาถ่าน เสเพลแล้ว ยังยียวนกวนประสาทไม่หยุดหย่อน "ไม้เด็ด"ของนางวิภาคือการหา"ผู้ช่วย"มาสอนงานและควบคุมพฤติกรรมของน่านฟ้า แม้ผู้ช่วยจะเป็น"ผู้หญิง"ตามความต้องการที่น่านฟ้าหนุ่มเพลย์บอยขอไว้ แต่ทันทีที่น่านฟ้าเจอ"มัศยา" ฝันของเขาก็สลายลงทันทีเพราะเธอห่างไกลสเปกของเขาเหลือเกิน นี่มันร่างอวตารของแม่ใหญ่ชัดๆ! อายุก็มากกว่าเขาตั้ง 2 ปี หุ่นก็อวบ ดูอึด ถึก ทนและแข็งแรง หน้าตาก็แทบจะไม่มีเครื่องสำอางค์ ผมก็เพียงรวบๆหางม้าไว้…